Ik heb de laatste tijd een aantal ‘afscheidsfotoshoots’ gedaan. Ondanks dat dit een grote eer is om een fotoshoot te doen voor iemand die afscheid van zijn dier moet nemen, zit er een onderliggend verdriet aan vast. Dat heeft gemaakt dat mijn eigen nog niet volledig verwerkte verdriet weer boven komt. Met dromen, tranen en al.
In dit persoonlijke verhaal neem ik jullie mee in het afscheid moeten nemen van je dier. In dit geval mijn Jupi. Dit wordt mijn langste en meest persoonlijke blog ooit. Je kunt er wel even voor gaan zitten.
Onze Jupi was al oud, 17 jaar, liep moeilijk, chronische alvleesklier ontsteking en ook al ruim twee jaar diabetes met af en toe een hypo en 2x per dag injecties. Tot slot kreeg hij ook buikpijn, wilde niet echt meer eten en de pillen van de dierenarts kregen we er niet meer in. We besloten afscheid van ons dier te nemen. Maar dat was nog niet zo makkelijk.
Wat vooraf ging aan het besluit om afscheid te nemen van ons dier, onze Jupi
Het verhaal van Jupi ging al ver terug. Nog net geen 12 jaar, niet willen eten, waar hij voor leefde, buikpijn.. Kom maar op, naar de dierenarts een vervanger waar ik al helemaal niet kapot van ben. Maar ze voelde iets in zijn buik. Dus op naar de hoofd locatie van onze dierenarts voor een echo. Waar ik dacht dat we gewoon een klein tumor’tje zouden treffen en die wel even zouden verwijderen liep dit echt heel anders. Maagkanker..
Rondom zijn hele maag bij de uitgang naar zijn darmen. Lymfeknopen gaven licht op de echo, het leek wel kerstverlichting. De maagwand niet meer zichtbaar, de mild verdikt.. Chemo zou alleen maar rekken en het was niet operabel. Je wereld stort in.. Ik was er nog niet klaar voor om afscheid van mijn dier te nemen, mijn Jupi, ons eerste kitten. Wat nu? Hij kreeg nog 3 weken tot 3 maanden levensprognose en Cerenia tegen de misselijkheid die dagelijks gegeven moest worden. Dagen verstreken, weken ook en zelfs een paar maanden, hij knapte op…?? Nieuwe echo, en potjandikkeme.. van 14 mm dik naar 7, de maagwand was weer zichtbaar (moest 4mm zijn), de mild niet meer verdikt en nog maar 1 lichtje, 1 lymfeknoop die oplichtte, bij de alvleesklier.
Na 4 maanden later nog een echo, geen verslechtering, dik feest! O wat was ik gelukkig. Ons wonder kindje. <3
Een paar jaar later..
Na een paar ‘relaxte’ jaren met Metacam tegen artrosepijn, kwam de Suikerziekte om de hoek kijken. Ons ventje werdt oud, en mankeerde van alles, maar had levenslust. We genoten met volle teugen van hem en hij van ons en zijn leventje. Tot die dag in 2022 dat hij buikpijn had. De pilletjes werkten niet, de Metacam niet, en ook de injecties die hij inmiddels kreeg tegen artrose pijn (nieuw op de markt werkte als een paardemiddel) deed niet meer wat het hoorde te doen. Wat nu.. Nieuwe afspraak maar voor een echo, bang dat de kanker terug zou zijn.
Afscheid van je dieren met en zonder keuze
Inmiddels was ik al een ander oud katje verloren, Kruukel, vocht achter haar longen, gerespecteerde 17,5 jaar, maar vanuit het niets kortademig, zoveel vocht achter haar longen dat ze nog 20% longinhoud had. Het was niet aan te zien dat ze gebrek aan adem had en de beslissing en het afscheid is snel gegaan, er ging slechts een dag overheen en ze is thuis door de dierenarts ingeslapen.
Mijn Pippa, mijn allerdikste knuffel, baby en mini tijger. Waar ik was was hij, heel veel gewoonstes waar ik deel van uitmaakte. Hij kreeg een hartaanval, 7 jaar jong, s’morgens lekker zijn melk gegeven om half 7 wat de standaard was. Nog even een knuffel bij het eten. Twee uur later te hemelen, ik was nog even terug in bed gekropen en toen we beneden kwamen was het gebeurd 🙁 Stuk was ik. En nog steeds en dan moet je weer afscheid nemen van je dier. Dit keer wilde ik het anders doen.
De beslissing van het afscheid nemen van je dier is niet eenvoudig
Ik heb gevraagd aan Linda Vis, dierenmedium, om contact met Jupi te maken om te kijken wat hij wilde. Ik was altijd sceptisch over dit soort dingen, maar na Pippa’s plotselinge overlijden kwam zij op mijn pad, heb ik haar contact met hem laten leggen en kreeg ze ook contact met een katje van mij dat heeel jong overleden was. En wat ze me vertelde kon ze niet weten..
Toch enigzins sceptisch, heb ik haar wel met Jupi contact laten leggen. Ze wist te vertellen dat hij een beurs gevoel had op zijn rechter schouder. Ik schrok en voelde me schuldig, daar prikten wij hem namelijk altijd zijn insuline. Arm ding, die plek moest helemaal blauw zijn. Hij had genoten van zijn leven maar vond het wel genoeg geweest. Er zat nog iets aan te komen in zijn hoofd en wilde dat ‘knappen’ niet meemaken, want dan zou hij wazig worden. Hij wilde wel even tijd krijgen om te wennen aan het idee van overgaan want hij vond het spannend. En wij moesten erbij zijn, iets wat we met liefde deden natuurlijk.
We hebben het even laten bezinken en alles ook logisch beredeneerd. Ik wilde koste wat het kost hem een hersenbloeding besparen, maar wat als dat niet klopte? Na een dag huilen en wikken en wegen hebben we de echo afgezegd, want wat als het toch maagkanker was? Dan hadden we het opgegeven, en wat als er niets te zien was? Dan hadden we niets kunnen doen eraan.. De uitkomst bleef hetzelfde. Daarnaast merkten we ook wel dat hij er klaar mee was. De medicijnen/pillen kregen we er alleen nog maar met een gevecht in terwijl dat normaal makkelijk ging, hij wilde dat niet meer, het was goed zo.
En zo werd de beslissing gemaakt en begon het afscheid nemen van je dier
We hebben met de dierenarts de afspraak gemaakt om een week later euthanasie te plegen. Dat was best lang, maar mijn partner en ik hadden deze tijd nodig. De eerste dagen heb ik veel gehuild, ik heb mijzelf tot orde geroepen. “Wendy, geniet nog van deze tijd, je had er goud voor over om nog een week met Pippa te hebben gehad, haal het beste eruit”. En zo heb ik gedaan. Ik heb de hele week thuis gewerkt. Achter Jupi aangelopen met mijn camera. Nog schitterende foto’s van hem gemaakt. Het is niet makkelijk om een afscheidsfotoshoot te maken van een dier, maar al helemaal niet als het jouw dier is. Menige vertroebeld zicht heb ik wel gehad wanneer ik door de lens keek, en TikTok filmpjes met hem maakte.
En toen was de week voorbij en kwam de dierenarts, Jupi is rustig thuis in geslapen in zijn vertrouwde omgeving in onze armen op tafel. We wilden geen ellende meer voor hem om bij de dierenarts dood te gaan.
Mits dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Medelijden met mijzelf, verdriet om gemis. De beestjes zijn verlost van pijn en leven naast ons voort. Maar die leegte blijft. Wij hadden 6 katten en nu nog maar drie. Zij zijn ons alles en het voelt maar leeg aan zo.
Begrafenis van je dier – afscheidsbegeleiding
Ik ben niet van het begraven van het dier, ik vind het een luguber idee dat ze worden opgevreten door de wormen. Wij laten ze dan ook cremeren. Het is best moeilijk om afscheid te nemen en ze daar achter te laten bij het dierencrematorium in Koudekerke.
Voor het afscheid nemen van mensen is er al zoveel wat je kunt doen en laten regelen. Inmiddels begint dit ook op te komen voor dieren. Een afscheidsfotoshoot door een fotograaf, een schitterend aandenken voor ze maken. Bekijk hier het mooie album dat ik voor mijn Kruukel, Pippa en Jupi heb gemaakt.
Ben je op zoek naar begeleiding bij het afscheid van je dier, de uitvaart of ondersteuning hierbij bij jonge kinderen. Dan kun je tegenwoordig ook een uitvaartbegeleider inschakelen. Zo heb ik Spirit for animals mogen leren kennen. Wat een dankbaar en mooi werk doet zij.
Het is zo jammer, dat onze dieren maar een deel van ons leven bij ons zijn. Maar hoeveel liefde wacht er op ons wanneer wij overgaan. Lieve Moby, Jara, Noortje, Kruukel, Pippa en Jupi tot ooit <3
